Çağımızın bir çok hastalığından birinden bahsetmek istiyorum... Evlada tapma hastalığı... Parklar bahçeler çarşılar pazarlar Avm ler çocuklarını memnun etmeye onların yüzünü güldürmeye yarayan insanlarla dolu... Bunlardan biri de benim tabi ki. Çocuklarımın mutluluğu benim için de çok önemli... Ama bunun dozunu ayarlamak bize düşüyor. Sosyolog arkadaşım Mukaddes Yeter le yaptığım sohbette de bundan bahsettik... Evlatlarına tapan ama babasını atan ebeveynlerle dolu her yan. İnşallah bizler öyle olmayız ama bu konu çok hassasiyet gerektiren bir konu.Evlat sevgisini herşeyden önde tutmak ne kadar doğru? Onlar yerine herşeyi yapmaya çalışmak onların sorumluluklarını üzerine almak... Ben bu konunun uzmanı değilim tabi ki burda ahkam kesmek de istemiyorum sadece gözlemlerime dayanarak birkaç yorum benimkisi. Düşünüyorum etrafıma bakıyorum daha dünyaya gelmeden yaptıģımiz hazırlıklar... Baby shower denilen kültürümüzde hiç olmayan partiler.. Doğum günleri diş partileri... Abartılı kırk mevlitleri.... Anne bebek uyumlu kıyafetler... Harcanan zaman emek masraflar... Biraz abartmıyor muyuz? Hayatımızın olmazsa olmazı yapmak tam ortaya en merkeze hep çocukları oturtmak onlara kendini bu kadar önemli ve bulunmaz hissettirmek her istediğini yapmak... Bakkala gidip yumurta alıp gelebilecek yetide olmadan yetişen nesiller... Her şey ayağına gelen gak deyince ekmek guk deyince su... Ya bizden ilgi ve sevgi bekleyen diger insanlar... Anne babamız mesela... Babami kaybedince bunu daha iyi anlıyorum ki çocuklarımız kadar hatta bazen daha fazla kıymet vermemiz gerekenler onlar... Bizim için canını canına katan son nefesine kadar bizleri kaygı eden bizi düşünen elleri öpülesi bir gün bizi bırakıp gidecek olan ve çok özleyecegimiz en değerli insanlar...Şimdi bir fırsat verilse ve babam yeniden aramızda olsa hafta sonlarımı alışveriş merkezlerinde değil anne babamla ve çocuklarımla pikniklere giderek geçirirdim... Ki elinden geldiğince her hafta sonu bunu yapmaya çalışmış ve yapmış biri olarak söylüyorum bunu... Eğer böyle olmasaydım pişmanlığım nasıl da büyük olurdu... Evlat tabi ki çok önemlidir ancak anne babalarımız da en az onlar kadar önemli olmalıdır... Bu benim şahsi fikrim katilana da katılmayana da saygım var... Ama her dediği yapılan annaneye babaneye ne zaman gidileceğini bile çocukların belirlediği aile yapıları bir an önce düzeltilmelidir. Çocuklarımıza çocuk gibi davranmalıyız. Nerde duracağını bilen nesiller yetiştirmek zorundayız.Yarın bizler de büyükanne büyükbaba olacağız. Avmleri hıncahınç doldurup anne babaların gözlerini yolda koymak bizi mesul kılar benden söylemesi...